De les is geïnspireerd door mijn fascinatie met gezichten van mensen van een hoge leeftijd waar de leeftijd en het leven zelf in eindeloze lijnen in de gezichten zijn geëtst.
De bron van die fascinatie ligt bij de herinnering aan mijn oma. De lijnen van het leven op haar gezicht getekend, maar haar gezicht sprak van een mildheid en een zweem van een glimlach, tekenend voor iemand die het allemaal al eens heeft meegemaakt. Mijn oma is 86 geworden en had, toen ze overleed, twee wereldoorlogen overleefd, waarvan ze er een in een Japans gevangenenkamp had doorgebracht.
Mijn herinnering is aan een wijze vrouw die altijd de juiste woorden wist te vinden om, op milde toon, de scherpste conflicten te beslechten.